میان خمیازه ی کوچه.
نه چشم ها بسته
نه دست ها
زخم کاری ریشخند بر دل
و قاصدک ها در آغوش باد گریان
همراه کلاغ ها
مرثیه خوان
به خیابان و جشن سایه ها...
در گریز از جذبه ی شعله ها
با نسیم
رد نسیم را می گریم
خیره به کوهستان
و دست قاصدک ها
بر گونه ی اشک آلود...
می بینمش
آن جا - نشسته بر تخت خدا -
در هیئت فرشته ای
- بالاتر از هر فرشته ای -
با هفتاد و دو هزار مسجود...
«پرندگان دهان از آواز می بندند بر گوش هایم»
و زمزمه ی جنگل
در سوگ تنها درختش
دوباره
«شب ها می فروزد آتش بر فراز کوه»
و در پناه باد می خندد
به تنها مسافری که همچنان خیره مانده است
روی سطح نمناک چشمانم
به تخت خدا...
باران
به شیشه نمی زند...
روی انحنای ماه می نشینم
دل/مرده
از آواز چلچله ها...
از قدم های مردی
میان تنهایی خویش
با خش خش موزون برگ ها...
و دخترک
با داغی که دامن گیرش شده
خیانت
سایه اش
سنگین تر از این حرف هاست...
ـ: شنیده ام
با یک بغض نیمه کاره
خلوت کرده ای
سر هر کوچه و بازار
احساست را...
بغضت را نشکن!
تو هم
به این صلیب ها
عادت خواهی کرد.
آخرین شکوفه ی گیلاس
توی برکه افتاد
باغ آفت زده...
۲-
نه!اشتباه نکن
خودم را کوچک نمی کنم
فقط دارم هی تو را
برای قلبم
بزرگ می کنم...
خونی
در گلوی آسمان
ملائک همه در فرش
به سجده
زمان در سکوت
جز
ناله های مادری
پدری خون به آسمان می زند
و عشق فریاد:
«اللهم فتقبل منا هذا قلیل...»
از آواز کلاغ ها
استدلال نکنیم
که عشق...
همین که
برای شعرهایم،دل نگرانی
دلیل خوبی ست؛
عشق
هنوز ردپایش را
از خیابان های شهر
پاک نکرده است...
چوب خطی ام
بر این روز های سرد و نم گرفته
خاکستر بر خاکستر نشسته
روی ثانیه ثانیه های آتشکده ای که
روزی
قلبی
در او میزیسته
دیگر حتی نسیم
بی تو
صدای قدم هایش عبور نمی کند
از این آتشگاه خسته
این زیباترست بانو
که سهم آسمان ها شدی
من
لایق ابر چشمانت
نبودم...
روی آخرین نیمکت
هیاهوی خیابان را
انکار می کرد
برای حسرت چشمانش ـ
که دیگر
بوسه ای
از هیچ ردپایی
نمی رویید...
بدون قطره ای اشک
تیشه که به دیروز ها زد
تیشه را
به جرعه ای مشروب فروخت.
روشنفکرانه
آخرین پک را
نزد
و زیر نم نم باران
در غروب آن شهر ساحلی
ـ طبق عادت ـ
زخم رد پایش را
بر دل خیابان گذاشت.
ـ هر روز
ماه
سال...ـ
هر چه منتظر ماند
در این قصه
شیرینی پیدا نشد
پیرمرد بود و تنهایی
کافه ای متروک
در خیابانی شلوغ...
از امتداد غریزی این سکوت
می بارد
غربت لحظه ها را
همان رهگذری که
به امید فاجعه ای شوم
پشت دیوار ها
به دیدار من خواهد رفت؟!
***
خاطره ای هستم
تلخ و تاریک...
دیوانه ای
سیگار بر لب
ـخیره به چشمان عشقی ۴*۳ـ
روایتم می کند
برای هم اتاقی هایش
و هر شب
به یاد کابوس امروز هایم
با تماشای فرار ستاره ها
بیدار می ماند
***
اشک
به چشمان رهگذری که دیگر نیست
طعنه خواهد زد
که این پنجره
دراوج حسرت گلدان
تا همنشینی نیلوفر و مرگ
بسته خواهد ماند... .
دست در دست غروبی بی حوصله
هیبتشان را
انکار کرد
حلقه زد
در آنها
شعله ای
ـ بی اختیارـ
***
پرنده
پناه گرفت
در ژرفای ابری آسمان
اولین قطره که بارید
((تاب می خوردم))
مرده بودم...
دوشادوش مردی که درون چشمانم
گریه می کرد
خیره می شوم
به غروبت
شاید که شب
پس از عبور چند بغض بی حاصل
با ماه
همراه شوی
و دلت
دوباره
هوای شعر هایم را کند
بیرنگ خواهد بود
امشب
میخواهم حرف سیاسی بزنم
ضد دولت عشق
گوشت
بدهکار هست؟!
ـ هیس...!!!
شعر گفتن ممنوع!
مگر
گرد و غباری که دلت را گرفته
احساس نمی کنی؟!
حالا هرچه می خواهد دل تنگت
بگو
گوش هایمان را
کمی بیشتر می کشیم
شاید جا
برای حرف های تو هم
باشد...!
پینه بست
صداقت
خرناس های کفتاری
از هم درید
این بی پر و بال را
پشت "دیوار "
چمباتمه زده ام
سخن می بافم
با زخم های گنگ خودم
استاد...!
اساطیر دیروز
خرمگسان امروزند
ذره ذره می جوند
باقی مانده ی احساسم را...
عاشق قاصدک هاست
قاصدک نیستم
اما
بوسه ات را
آرزو دارم
در هم می شکند!
خطوط شکست
جوانه های هستی من است
ابعاد پنجگانه تندروار:
ـ پسرم...!
می گشاید چشمانش را
همچون افق...
ـ فرود آی از جلجتا!
بگذار بشناسانم به جهان
تازه فرزندم را...
ـ عیسی ـ
مبهوت فرا می خواند
چشمان مصلوب جدید را
و ملتمسانه
عشق پدر را...
میخ ها
ـ باقی مانده از تمام آن احترام ها ـ
بیرون می کشند خود را
ـ ملائک ایستا
انتظار
مسجودی دیگر را ـ
اینک اندوه بار
ـ همچون بره ای ـ
به زیر می آید
و چه تاریکی ها از زخم هایش می تابد
جهان می لرزد
بی اراده
ملائک اشک ریزان
و خلائق سر به زیر:
ELCristoRey
viva
viva,ElCristoRey
صلیب می گشاید دستانش را در عرش
و میخ ها فرو می رند
با احساسی مبهم
خونی
با اصالت
از من جاری است.
شعر من اکنون کوهی است
به بزرگای تاریخ
خفته در بستر موسی و عیسی
_ کام گرفته از تمام ابلیس_
دریاست
و صدایی
برخواسته از امواج وحشت
حرف است
زیستن
خمیازه گونه را...!
خرده آینه هارا
من
خودم را
از تو می خواهم...
شعر می بارد و عشق می روید!
کاش
گرده های ماه را
باد از صورتم بشوید!
تبخیر می کنم غصه ها را
با گرمای این ستاره های یخ زده
خورشید را
در باغچه ی همسایه
می کارم
و صبحگاه
از سر دیوار
سرک می کشم
مبادا
دخترک بگریزد از این
تنهایی ها...!
می کشند دو سر این طناب را
گویی خصومت چند هزار ساله
بر سر همین تکه ریسمان پوسیده بوده!
دست ها
بر ناسزاهای هم خشم می گیرند
تامل می کنند
و...
اما
من و تو
بی خبر از بازی کودکانه ی دست ها
از کنار هم می گذریم
به همدیگر نگاه می کنیم
لبخند می زنیم
و " کش " می آییم.
در این سرمای تنهایی
میان موج تاریکی های نم گرفته
همه خیره درچشمانم!
هنوز
وحشت دیدار فرشته ی مرگ
دردی دراعماق سینه
و...
ترس
التماس در چشمان بی نور
و نفرت :
از این غربت
از این دیوار
از این امشب ...
خواب ...
صدایی از دور
با هراس
با ...
باید عبور کنم از این غم شب
ديشب
دختري با گاز Co2 در من كشته شد!
جهان بداند:
آشویتس
هنوز بر جاست...
و پرچم نازیسم را
در من برافراشته مي دارد...!
و خدا گفت
نور باشد
و
نور بود
و خدا گفت
زندگی باشد
و
زندگی بود
اما
خدا گفت
عشق باشد
نیافریده ام
غیر از آن
که نور و زندگی را
عشق پیوند می دهد
پس عشق بود
نور بود
زندگی بود...
هيتلر
پسر مريم بود
صليبش را
با دستان خودش انتخاب كرد
مي خواست
اولين كليسايش را
كنار جسد مصلوبش
در برف هاي استالينگراد بسازد!
بيچاره
آدولف;
آن روز
مادرش
به جاي پول
اشك و آه در جيبش چپاند.
فروشنده
صليبي شكسته به او قالب كرد
آدولف
بي انجيل
به خانه بازگشت
آدولف هيتلر
پسر مريم بود!
اما
با پدرش قهر ...
او معجزه هايش را
از بت هاي آهني طلب مي كرد!
اما اين بار را تو باختي..!
آسمان،
آن ستاره ي رو به زوال
هر شب
نورت را در چشمان پريشان من مجسم مي كنند...
و من
تو را
پشت ديوار سكوت
تاريكي
غم
پيدا مي كنم...
پ.ن:
تقديم به...
جای سنگ نه در قلب آینه ها
نه در صحرا و بیابان هاست...
جای سنگ در عمق آبی هاست...
خانه ای هست مرا
تار و پودش همه از جنس طلا
وسعت قلب مردم شهر دلم
به بزرگای همان خورشید است
من ندانم زکجایم
یا که حتی به کجا
من در این خانه ی امن و امان
در پی رهگذری می گردم
باشد از جنس آیینه ها
یا که حتی به سختی ثانیه ها
که نشانم دهد از دوست نشانی
بفرستم برایش از این خانه پیامی و سلامی
یا که حتی شده ،
نیم نگاهی
خانه ای هست مرا
تار و پودش همه از جنس طلا
وسعت قلب مردم شهر دلم
به بزرگای همان خورشید است
پیشکش درگاهتان
خدایان سرنوشت!
معافم کنید
از صلیب
تنم خود
می بلعد زخم دیگر را...
مگر منم
تنها
مسافر این ره
مگر
در بادیه تان کس نیست؟
گذشتم ز شما دیگر
و بدرودتان...
ترا
چه می شود شیطان
که اینگونه زار می خندی؟
طلب می کنی
حتی گناهی ساده را
بدرود
شاید
آن هنگام که می خوانید مرا
ذره ای باشم خرد
از گناه خوفناکتان...!
هر چه سرنوشت می نوشت بازیچه مان
خنده می بارید از چشم ها
قطع می شد نفس
گره می خورد به هم لب ما
گوش کر می شد از سکوت زیبای ما
و...
کسی لیاقت نداشت شکستن حریم ما را
تنمان حسرت داشت سرما را
آسمان آشنا بود برامان
آسمان آری چشمان ما بود
غم حتی اگر کلاهش حوالی دل ما می افتاد
جرات نداشت سراغش را بگیرد
و چقدر دلتنگش شده بودیم دیروز
آری همین دیروز بود
و مشکل هم همین جاست:
دیروز دیروز است!
تک ستاره ای رو به موت آسمان سینه را
و تنهایی تمام است.
تمام زندگی
تمام عشق
تمام تمام ها
و حرف آخر...
لحظه ای تامل
قطره ای اشک
سکوت
سکوت
سکوت
حرف آخر در گلو مرد
لحظه دریا
قطره دریا
بهتر است سکوت ادامه پیدا کند.
سکوت گفتن تمام ناگفته هاست
سکوت حرف آخر است.
من رضا خالدی متولد شهر لاهیجان و در حال حاضر ساکن شهرستان رامهرمز -استان خوزستان هستم...